YoNa                  een creatief zinnezijn

Positief burgerinitiatief: wanneer recht echt recht wordt

Ouderen zou een werkwoord kunnen zijn voor de activiteit waarvoor geen opleiding noch een handleiding voorhanden is. Het begeleiden van een mensje naar mens, naar vol-wasssenheid. Stabiliteit, continuïteit en veiligheid bieden waarbinnen de oernorm van onvoorwaardelijk zelfrespect en respect kan worden meegegeven.

Voor de meesten onder ons keken we niet zo naar het ouderschap tijdens onze plezieruurtjes die tot een nieuw mensje hebben geleid. Een mensje dat moet leren omgaan met wat hij of zij heeft meegekregen in een wereld die ver van ideaal is.

Als ik rondkijk is er nog heel wat evolutie te ondergaan en lijken we nog in de pre-historie te zitten, want als onze houding tot geschiedenis verwordt, blijf ik liever anoniem.

Kinderen die nood hebben aan socialisatie, wegbannen naar instellingen intra muros, of ouders die wegkijken van hun ouderlijke verplichtingen die alleen en zonder omkadering eene kind begeleiden...en we staan er bij en kijken er naar. Niet deze keer. Vier moegestreden ouders hebben hun eigen gevoelens op de achtergrond geplaatst en zijn samen op zoek naar hoe het beter kan, hoe we een evolutie, een positieve ontwikkeling kunnen betekenen voor kinderen en hun ouders.

Steun dit initiatief, laat zien dat ook jij meewerkt aan een beter samen-leven in plaats van tijdens verkiezingen opgeklopte frustraties achter je wijn-of bierglas te verdrinken in verwijten. Kom op voor jezelf en onze toekomst...of durf je niet?

een zondag in zemst

Vele maanden na de eerste contacten, dagen na de voorbereiding en daags na een dag zwetend zwoegen in het stof was hij er dan...een tentoonstelling van en voor onze zelfhulpvereniging. Schilderijen, tekeningen, beelden, keramiek...in een bijna gerenoveerde oude hoeve aan het begin van een groen pastellandschap. 

De opkomst van bezoekers was eerder gering, op een open monumentendag in een nog niet open monument...terwijl alle activiteiten rond dit gebouw naar een andere plaats afgeleid waren. Des te meer tijd dus om de artiesten van dichterbij te leren kennen, en ze waren en zijn stuk voor stuk kunstwerken op zich. Achter de verfstreken en de kneed- en bouwbewegingen zitten levenservaringen en zielsgenieters die al een hele persoonlijke groei ontwikkelden. Als je echt kijkt, zoals kijken een be-leven wordt, zie en ervaar je het door de canvassen en klei en keramiek door.

Een dag vol inspiratie, een gemiste kans voor zij die er niet waren. 

Volgend jaar staan we er weer en gezien onze persoonlijke ontwikkeling een groei kent omgekeerd evenredig aan onze P-snelheid, belooft het weer een onvergetelijke ervaring in onze herinneringen  te worden.

KUNSTENAARSROUTE ZEMST 2 EN 3 JULI 2022 KERK ELEWIJT

Vrijdag is het zover, panelen en haken, doeken en paneeltjes, ezels en klemmen...een schilder in wording naar een tentoonstellingsruimte. Een voorbereiding rond wat en hoe ten toon te stellen. Ik hou van de spanning, de atmosfeer rond het naar buiten brengen van een creatief proces, best wel intiem om dat te delen. 

Tijdens het creatief proces beleef ik kunst, maar daarna wordt het in de droogruimte en wachtruimte gewoon verf op doek of op paneel. Wanneer mensen het kunnen zien en hun kijken geraakt wordt, dan wordt het terug kunst. in voorbereiding van het project "KIJK, KIJK DAN TOCH" heb ik het geluk nu 2 en 3 juli (zondag ben ik zelf aanwezig) en 11 september al een tip van de sluier op te lichten.  Ook op het Rubenspad (wandeling rond het kasteel) kom je mijn verfcreatie tegen.

Rebels als ik ben, laat ik alle goedbedoelde adviezen even achterwege en confronteer ik de wereld met mijn nachtelijke en intuitieve uitspattingen. Geen hokjes of focus maar een diversiteit in dragers en media....ik ben lekker stout? Neen een weg door individualisme zoekend naar gemeenschap en als ik er ben zal de weg ernaar toe op zich wel duidelijk zijn, ook al is het pad nu hobbelig en kronkelend, het is boeiend. Kom dus gerust langs en kijk, kijk dan toch....

(website is in opbouw, www.YonaBook.com wordt vernieuwd)

UNI-VERS

ergens in ‘iets’ schuilt ons begin

ergens is er een einde in het niets

een leven lang zoeken heeft geen zin

in alle niets schuilt immers iets

aan elk begin is er een vooraf

aan elk einde een nadien 

elk nabij een veraf

e moet het alleen maar willen zien

univers, universum één en al

hier en ginder, heel en al,

nbevatbaar universum

ego sum

universum

De Noren vertellen over een gapende leegte (Gunnungapap) en de Grieken verwijzen naar Chaos. Het niets en onbevattelijke bevindt zich dus daar waar wij geen verbeelding of verwoording meer hebben. Buiten ons gezichtsveld, ons bevattingsvermogen. 

Van waar naar waar is dus niet meer zo belangrijk voor de mens nu hij of zij dit niet kan vatten. Alleen het idee al van absolute leegheid, afwezigheid van enige materie. Noch de absolute leegheid noch de absolute chaos komen tegemoet aan onze vragen om ook dit te omvatten.

Geen begin, geen einde maar een heel en al, een heelal, een continuüm in één richting, uni-vers. Eén richting zonder ommekeer, oneindig en al-tijd.

Niet vanaf wanneer en tot wanneer maar hoe de weg lopen, vraagt onze aandacht. Hoe leven beleven, hoe overleven, hoe samenleven...

Universum houdt de mythe vanaf wanneer en waarnaar toe in zich verborgen. Elke avondzon en ochtendzon, elke maan en ster doet ons denken aan dit uni-vers en ons klein, zo klein plaatsje in dat grote heel en al. Geen maan of ster, geen zon of planeet stopt met haar zijn door een mensje dat beslist het leven te leven als een ongecontroleerd projectiel zonder inhoud...domme mensjes.

Ego sum...dum dum

Mediatime

Deze week heb ik genoten van een avondwandeling van de Academie naar het restaurant waar ik had afgesproken. Genoten van de gezellige sfeer in de artiestenbuurt, de overvolle bruine café's en de koffiebars, het geroezemoes en de piepende tram,...de levende stad. We zaten even neer op het Conscienceplein, genietend van de Carolus Borromeus kerk, die als een italiaanse diva afstak tegen een iets blauwe lucht. Niets deed toen vermoeden dat Eunice al onderweg was. De altijd aanwezige klarinetspeler vulde de lucht met zwoele houtklanken en we kuierden verder tussen de hippe winkeltjes recht naar de "Peerdestal".

Ons tafeltje was al gedekt en de vriendelijke bediening en een fijngetunede kok zorgden dat onze smaakpapillen een positief gevoel door ons gemoed lieten stromen. Nee verdriet en rouw waren niet verdwenen maar het was alsof we nog één keer in aanwezigheid van de voor altijd afwezige konden drinken, mijmeringen ophalen en genieten, zoals alleen hij dat kon. Een bruistablet in een glas water, zo voelde het en het was goed.

Terug naar de wagens aan de Academie zagen we dat de stad nog altijd leefde, mensen lachten en converseerden in bruine en andere drankgelegenheden. Diezelfde stad die de afwezige voor altijd had opgeslorpt.

Onderweg naar huis liet de komst van Eunice zich al voelen. De laatste straat indraaiend zag ik binnen in de gesloten woningen overal de kijkkasten oplichten. Een welgekome virtuele aanwezigheid voor zij die alleen zijn, ... zovelen alleen ?  Zo een verschil met de verbondenheid deze avond in de stad.  Alhoewel ik nu ook hunkerde naar een afsluitende stilte alvorens te gaan slapen. Een veilige thuishaven. 

Beeldtaal

Onderweg in Duitland, in het museum van de gebroeders Grimm, zette ik mijn beste beentje voor om met wandelstok in de hand het prachtige gebouw te verkennen. Tot ik deze beeldtaal, in het taalmuseum bij uitstek, op de muur tegenkwam. Ik veronderstelde dat ze in dit sprookjesmuseum vliegende rolstoelen hebben. Een grappige combinatie van de icoontjes op de muur en de aanwezige trap. De eerlijkheid gebiedt me toe te voegen dat dit museum op zich voldoende en op moderne wijze tegemoet kwam aan de minder mobiele bezoekers.

Het blijft echter over het algemeen een moeilijk gegeven, met een hulpmiddel het museum in, als je al de voetpaden en wegen achter je hebt gelaten zonder zelf al te grimmig te worden.

Sommige musea voorzien zelfs geen toegang tot de topstukken en veronderstellen dat je bij de inkomhal blijft steken. Dan maar de shop induiken ? Vergeet het de rolstoel, en dit keer niet mijn lijf, is vaak te breed om de smalle gangen tussen de rekken te trotseren. Om nog maar te zwijgen van de zuchtende valide mens die geen geduld lijkt te hebben om je rustig, en ja dus trager, aan de kassa te betalen en in te pakken.

België is niet veel beter, daar is het al een heel avontuur om een gehandicaptenparking te zoeken en te vinden. Eens je die gevonden hebt blijkt meestal dat deze ingenomen is door allerhande busjes en camionetten van wegenwerkers, aannemers....beseffen zij eigenlijk wel dat een mindervalide geen brede parking nodig heeft om te kunnen parkeren maar meestal deze plaatsen nodig heeft om te kunnen uitstappen en instappen, nu deze parkings meestal voozien zijn van een extra ruimte links en rechts.

Maar waar maak ik me druk om als ik deze week weer afscheid neem van mensen die zich niet meer kunnen druk maken om zulke onbenulligheden. Mensen ontmoet die een dierbare naaste verloren, mensen die een ware lijdensweg doorstaan hebben bij het afscheid van leven. Hoe zeer we ook proberen om het alles en het niets te vatten, te bevatten en te omarmen,...het blijft zo overweldigend voor een in tijd en ruimte beperkte mens. Een zandloperbewoner.

Des te pijnlijker blijft het dan om afscheid te nemen, mentaal en ongewild, van mensen die er nog wel zijn maar er voor jou niet meer willen zijn. Wetende dat dit leven niet eeuwigdurend is en we, de één al sneller dan de ander, aftakelen vanaf dag 1, steeds sneller en sneller.Hoe kostbaar zijn dan die mooie momenten en ervaringen niet, die kostbare momenten die zomaar geweigerd worden of geweerd. Aanvaarden wat je niet kan veranderen wordt dan een hele opgave, op het eerste zicht een onmogelijke. Hoe ga je om met duidelijke signalen van niet gewenst zijn, niet mogen zijn wie je bent, je bestaan in zijn essentie en existentie ontkennen, negeren. Op het punt waar er nog verbinding is met verleden en zicht op een toekomst die altijd in de toekomst lijkt te blijven, lijk ik wel wortel te schieten om van daaruit anderen een weg te wijzen.

Ondertussen wintert het buiten fysiek echt. Het waait, het is koud en nat, het weer bij uitstek om te ervaren dat ik er nog wel degelijk ben en mijn lichaam de natuurelementen nog voelt, om eens terug binnen de warmte van mijn thuis terug te vinden. 

Een warme kop thee, koffie, melk of soep en een warm vuur zijn zo weldoend, onder een dekentje met op de achtergrond muziek en op mijn schoot een boek, aan mijn voeten hond en poes...des te warmer  na de koude douche van daarbuiten.

Laat je niet meeslepen op de golven van de negativiteit en geniet van wat geen moeite kost en zich zomaar aan je aandient, hoe klein ook. Hoe zwaarder het gemis, hoe weldoender de ervaring van wat nog wel is.

Vervagen

Het afgelopen jaar was weer een jaar met afscheid van mensen, afscheid van evidenties, afscheid van vertrouwde zekerheden, waardoor onzekerheid en faalangst, eenzaamheid en onbegrip de overhand dreigden te vormen. 

Voor elk onbegrip en elk gemis komt er een nieuw inzicht, een verhelderend inzicht, ook al zag ik het niet altijd direct door de mist van eigen emotie.

Soms is er niets anders te leren dan leren aanvaarden wat is.

Een vriendschap kan niet afgedwongen worden, een gemis niet opgevuld en een dood niet meer levend gemaakt. Misverstanden en onbegrip kunnen maar opgehelderd worden wanneer vooroordelen of sneloordelen in de kast wordt vesrstopt. Hoe vaak denk ik niet aan een defenitief afscheid waarbij ik nog zo graag het afscheid mooi had ingekleurd of waarbij ik nog wat wou uitpraten. Dat besef maakt het afscheid van levende zielen zo zwaar, een afwijzing een slecht gevoel waarbij  geen enkel positief element meer achterblijft.

Dus ja, ik bevat het niet, de ratio schiet te kort en de emo schiet te vol.

Geen eigen gelijk, maar een aanvaarden van elkaars voelen, dat zou een fijn einde zijn, maar de vlinder die achter de wolken is gevlogen is te ver en al die mensen die hier nog zijn beseffen niet dat zij of ik morgen een vlinder kunnen zijn.

Dus wat doe ik nu, de emotie van de pijn niet welkom te zijn of totaal niet begrepen te zijn, ontvluchten door fysiek verder weg te gaan, elders een ander begin, of blijven en telkens weer de confrontatie ondergaan, terwijl we bewust van de eindigheid van ons zijn hunkeren naar een harmonieus samen zijn, in een omgeving die geen harmonie nastreeft, een omgeving van het eigen gelijk, een illussie, want hoe straffer je staat in je eigen gelijk, hoe verder van enige waarheid.                                                                                                                                     '                                                                        

Wegglijden

erger nog

wegglijden van elkaar.

Vervagen

elke dag 

in voorbijerazende dagen

Geen brug te zien

Geen houvast

Het ga je goed

De tijd van december is blijven hangen in september

Soms doen er zich gebeurtenissen voor die zulk een impact hebben op ons voelen, denken en zijn dat de zintuigen als het ware verdoofd worden en we aan tijd en ruimte ontglippen. Een atmosfeer van niet weten waarnaar toe, een sfeer van onwetendheid. 

Hoe lang dit kan duren weet ik niet, hoe eruit komen nog minder en zelfs de vraag of ik die sfeer wel wil verlaten is hangend en onbeantwoord.

De afstand met omgeving wordt hierdoor niet inniger want de wereld daarbuiten heeft de gebeurtenis genoteerd maar heeft de impact niet opgemeten noch laten doorwerken tot vandaag en later.

Nee, dit is geen negatieve blog, in tegendeel.

Net door zo een impact krijgt het leven meer waarde, de tijd tussen levensvatbaar en levenseinde krijgt meer waarde want het einde is niet geagendeerd, zelfs als we denken van wel.

Conflicten worden tijdverlies en er is geen energieleverancier meer om te investeren in lange conflictvermijdende en conflictverlagende trajecten. Ze zijn allemaal doorlopen en doorleefd en hebben hun tijd gehad. De essentie van zijn, ademen en leven, voelen en beleven komt door zo een impact ten volle te voorschijn, zelfs in het gemis ervan.

Het grote gelijk is niet meer belangrijk, het speelt niet meer mee en is zelfs meelijkwekkend. Hoe harder we in dat grote gelijk blijven staan hoe verder van de waarheidsvinding we ons bevinden. Hoe meer we de ander loslaten, hoe groter de verbinding wordt. Hoe groter de ruimte om echt te zijn.

Gedachtenloopjes ten spijt, de tijd gaat verder en de ons omringende ruimte beweegt, we zullen haar wel terug vinden op ons moment, Hopelijk nog altijd trouw aan de essentie van wie we zijn. Zo heeft een gebeurtenis die niet had mogen zijn nog zin, al komt het verre van tegemoet aan de pijn bij elke betrokkene niet in het minst hij/zij die het gebeuren onderging.

Dus lieve lezer, leef en maak van je leven je missie, elke dag opnieuw en draag je overtuiging uit op een niet invasieve manier, ruimte latend aan de ander. Nabijheid is niet altijd wat nodig is, afstand kan net als stilte zoveel nabijer zijn, één in stilte en één in voelen,  zodat het een-saam de eenzaamheid zalft.

De regen van deze dagen en de kaalheid van de bomen treuren mee maar zeggen ook dat het goed is, want er is een zon, een lente na ons, en laat ons hopen en uitkijken dat we daar deel van zullen uitmaken op een nog meer intense manier dan tot nu toe het geval was,

Y

Voor jou m'n vriend

Daar waar geen woorden zijn

voorbij het voelen van de pijn

zomaar in een zuchtje wind

in de glimlach van een kind

in het ontluiken van een bloem

in een warme zoen,

daar zal je altijd zijn

eens voorbij de pijn

yona

Expo 2021

Waar ik zo naar uitkeek, wat zo lang op zich liet wachten, komt nu te vroeg en vraagt om meer tijd. Is dat niet wat meestal gebeurt ?

Eindelijk een pand, eindelijk een ruimte om al die explosieve energie en uitspattingen in kwijt te kunnen. Maar dan die tikkende tijd en die vertragende ik. 

Het zal zijn zoals het is, met al zijn eigenheden en gebreken, al zijn nieuwe ervaringen en ontmoetingen... woensdag opent YoNa voor het grote publiek: Befferstraat 29 2800 Mechelen...

Met een bang maar zoveel meer nieuwsgierig hart kijk ik er naar uit je te ontmoeten.

Heel Al

Heel Al

In elk bloemblaadje

in elke stamper

stengel of kroon

In elke nerf

van elk blad of boom

vind ik, heel gewoon,

troost en hoop

uit het

heel

en

al

DIGI-CONCERT

September kondigde zich al vroeg, tijdens de zomer, aan. De herfstgeur zat al in de lucht, samen met de ganzendriehoeken en eendenformaties richting warmere oorden. Samen met het vooruitzicht van de koudere en donkerdere dagen, komen bij ons thuis de agenda's boven en worden programmaboekjes verzameld. Concerten, toneelstukken, tentoonstellingen enz. worden grondig bestudeerd om daarna tickets te bestellen en uit te kijken naar een jaar vol beeld en klank.

Alleen al omdat een virus het cultureel leven bijna twee jaar lamlegde hunkerden we als hongerigen naar cultuur. Gebrek aan cultuur, ontbering van woorden en klanken en kleuren, beelden in welke vorm dan ook, leidt tot verstarring, leegheid. En ja, we begonnen één en ander aan ons zelf en anderen te merken. Lange tenen, agressieve wendingen, ongeduld...maar de verlossing is daar, we kunnen terug naar van muziek vibrerende energetische concertzalen en "mind"-vullende lezingen, voordrachten. 

We wisten alleen niet dat er nog een grote hindernis diende genomen te worden. Ticketjes worden niet meer zomaar besteld. Niet meer telefonisch, niet meer aan het loket. Oh nee, alles gaat nu digitaal. Vol goede moed begonnen we eraan, met drie volwassenen die alle drie gewoon zijn computers en programma's te bedienen. De computerprogramma's die we voorgeschoteld kregen waren van een andere wereld. Voor elke organisator andere computerprogramma's, ook telkens verschillende accounts. Daarnaast konden de verminderingen die we anders kregen als gepensioneerde of als mindervalide of als begeleider niet ingetikt worden. Daar gingen onze euro's. Ook de betaling ging niet vlot. Allerlei mogelijkheden maar een gewone overschrijving ging niet meer.

Om ons verdriet en vermoeidheid weg te spoelen even een terrasje gaan doen. Tja, menu is down te loaden en betaling via QR code...onze zin in terrasjes is over want onze gsm en smartphone kan niet meer volgen.

Waar zijn de gewone menselijke contacten en gewone betalingen naar toe...verteerd door een coronavirus. 

ZIjn wij de enigen die deze achteruitgang zo moeilijk slikken .

Gelukkig hebben we na dagen achter het scherm te zitten, eindelijk onze ticketten, zonder vermindering, maar met het vooruitzicht dat er muziek in de lucht zit de komende wintermaanden.

Dit is een alinea. Klik hier om eigen tekst toe te voegen en te bewerken. Hier kun je jouw bezoekers je verhaal en bijzonderheden over jezelf vertellen.

doorleefd leven, overleven, samenleven, beleven zelfs in een wereld vol virussen

Overstijgen we allemaal tijdens ons leven het niveau van "overleven" ? 

Als we geboren worden, leven we ...maar hoe ontwikkelen we tijdens dat begonnen leven verder ? Krijsende baby's met om zich heen schoppende beentjes en armpjes zitten in een pure overlevingsmodus. Hun hoofdbekommernis is ademen en eten, later komt daar ook eigen veiligheid bij. Een pure overlevingsmodus. Soms ontmoet ik een fysiek volwassen mens die in die modus is blijven steken. Denk maar eens aan diegenen die altijd over zich zelf bezig zijn, diegenen die alle voeding naar zich toe trekken en alle ruimte om zich heen innemen.

Die overlevingsmodus is noodzakelijk om het leven te behouden. Maar het is mooi om die modus te doorleven en ook tot samen leven te komen. dit vergt natuurlijk ook een inspanning. Niet langer het ikje bevredigen maar rekening houden met al die andere ikjes rondom jou. Een samenlevingsmodus vergt ook reflectie bij je zelf en naar de wereld om je heen toe. Niet iedereen van ons doorleeft deze samenlevingsmodus en sommigen blijven dan ook in angst en frustratie naar die samenleving kijken zonder er deel van uit te maken of zonder deze constructief mee te vormen. Ze kunnen deze samenlevingsmodus maar goed doorleven als ze de oerregel van onvoorwaardelijk zelfrespect hebben doorleefd en ook onvoorwaardelijk respect voor de anderen en het andere hebben doorleefd. Deze basishouding begrijpen en toepassen. Dit vergt natuurlijk een zelfreflectie en eigen relativeringsvermogen.

Velen van ons blijven ook in deze samenlevingsmodus haperen en blijven steken in een gevoel van onmacht tegen de systemen. Samenlevingssystemen die er zijn om al die mensen de mogelijkheid te bieden te leven, te overleven, samen te leven. Die systemen zijn door ons zelf gebouwd, georganiseerd en geïnstalleerd en zijn dus ondersteunend voor het samenleven, niet voor het individu maar voor de groep individuen. Je moet als mens kunnen relativeren, kunnen geven en nemen, angst en frustratie kunnen ombuigen tot positief constructieve gedragingen alvorens je kan stellen te kunnen samen leven. Hier zijn er zovelen die vechten tegen de systemen, terwijl ze zo vechten tegen zich zelf. Meewerken aan vernieuwing en verbetering van de systemen, en dit op een respectvolle wijze voor zichzelf en de ander, is de enige mogelijke evolutie om leven en overleven te brengen naar het niveau van "samen" leven.

Sommigen kunnen overleven en samenleven zo doorleven dat ze ook het niveau van beleven bereiken. In harmonie met zich zelf en de ander met telkens verwonderende nieuwe blik kijken naar het leven an sich en zo tot nieuwe inzichten komen. Inzichten uiten in kunst, muziek, beeld, woord, beweging enz.

Onze samenleving kan niet zonder een georganiseerd systeem nu er altijd overlevers in overlevingsmodus blijven en zij kunnen het leven van anderen in gevaar brengen ("alles voor mij niks voor een ander"). Onze regels zijn er dan ook voor de gemiddelde mens, waarbij de overlevers, samenlevers en belevers naast en met elkaar moeten kunnen leven. Onze regels dienen de voortzettting van de samenleving.

Komt daar dan nog af en toe een externe hindernis bij zoals een bacterie, een virus, dat het leven en overleven van velen in gevaar brengt. Wat doen die overlevers ? Schieten op de samenleving en haar systemen. Waarom ? Ze kijken vanuit hun positie naar de wereld en vanuit hun denkwereld zijn angst en frustratie om niet te kunnen overleven troef.  Tegenwoordig ontmoet ik meer en meer mensen die vast zitten in die overlevingsmodus en er maar niet uit geraken. Nochtans is anders kijken naar zich zelf en naar de wereld om je heen net verrijkend en niet bedreigend. Wil je niet deelnemen aan het samen leven ? spijtig maar vooral voor jou want dan heb je nog een hoop te doorleven om tot zelfrespect en respectvol samenleven te kunnen komen. Pas wanneer je tot de samenlevingsmodus evolueert kan je ook constructief aan de slag om met dat nodige zelfrespect en respect voor de ander een betere samenleving te bouwen. Dat doe je niet vanuit je zetel, kritiek spuiend op al wat is. Dat doe je dus ook niet vanop je meditatiekussen naar je zelf kijkend maar wel vanuit je meditatiehouding jezelf overstijgend kijkend naar je zelf en de samenleving en er na reflectie terug deel van uit makend. Problemen niet wegschuivend als voorbijgaande wolken maar bekijkend, analyserend en zoekend naar oplossingen vanuit een modus waar geen angst of frustratie heersen.

Samen leven aanvaarden en doorleven loont. Alleen zo kom je tot beleven en in deze modus kan je vrij van angst en frustratie het leven be-leven. Er zullen altijd gevoelens van angst en frustratie blijven bestaan, maar je beleeft ze dan, doorleeft ze dan vanuit een gevoel van vrij voelen en denken. Onvoorwaardelijk zelfrespect en respect zijn de basisregels van waaruit kijken naar de wereld en anderen heel anders beleefd wordt.

Dan zal je kunnen zien dat maatregelen er zijn om als samenleving te overleven, ook met de overlevers, samenlevers en belevers en zal je zien dat onvoorwaardelijk zelfrespect en respect helemaal niet zo moeilijk en lastig is en dat het allemaal leidt tot een leven beleven.

Dit  alles om te zeggen "GET A LIFE" of "wordt wakker en leef "

PS Coronamaatregelen zijn mogelijk omdat wij macht en controle verlenen aan mensen die ijveren voor bescherming en behoud van een samenleving waarin overlevers, samenlevers en belevers kunnen blijven leven doorleven vrij in voelen en denken en respectvol in gedrag en doen. Kan jij het beter ? Als je echt voor een betere samenleving ijvert en overleven overstijgt, neem dan je verantwoordelijkheid en stap in het systeem want alleen als je actief deel uitmaakt van het systeem kan je dit ook positief veranderen en verbeteren. Gaan nu al die slecht nieuws verspreidende individuen opstaan en constructief meewerken aan een betere samenleving ,

Een doorleefde kijker,

nog altijd met een mondkapje, handgel en open blik en gelukkig nog steeds virusvrij (althans coronavirusvrij).

2021 juli

Hoe verwoord je de schoonheid van een boom waar het groene loof als kantwerk wiegt over de hangende bruine takken die in elkaar lijken de weven ?

Hoe beschrijf je jouw ervaring wanneer je bevangen wordt door een muziekuitvoering waarbij de muzikant één wordt met zichzelf en zijn of haar instrument en de trillingen je ziel raken en meesleuren in de kern van je zijn ?

Wanneer taal, je uitdrukkingsvorm bij uitstek, tekort schiet om je emotie, je voelen en je ervaring weer te geven, hoe gevangen zijn we dan niet van onze beperkingen ?

En ondertussen lopen duizenden die boom voorbij en horen zovelen de klanken zonder te luisteren. Wie en wat hoor en zie ik dan wel allemaal nog niet ?

Misschien even bij stilstaan als we denken iemand te kennen en te kunnen beoordelen of als we denken dat anderen ons zien en ervaren zoals we ons zelf zien en denken in de wereld te zetten. We zien amper de reflectie in zuiver of troebel water, de reflectie van iets of iemand dat of die zoveel zuiverder, gedetailleerder, genuanceerder is.

Onder de beperking van het uiterlijke lichaam, achter het beknotte gedrag, zit zoveel meer mens, zoveel meer gevoel en ratio, dan geuit wordt en dan ervaren wordt. 

Gevoel en Ratio die wellicht nog verder weg lijken wanneer lichamelijke en verbale mogellijkheden aangetast worden. Net alsof je innerlijke wereld afgesloten wordt van de uiterlijke wereld en de communicatie tussen beiden telkens meer en meer vervaagt tot een onherkenbare reflectie van jezelf.

Tijd maken om te kijken, te luisteren en te ervaren is het mooiste wat je een andersvalide of al dan wel of niet chronisch zieke kan bieden. Inzichten die je pas krijgt wanneer er over je hoofd wordt gesproken en wanneer deelnemen aan het gesprek moeilijk wordt. Even tijd nemen en luisteren en dit doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zonder het infantiliserende "zeg het eens, we luisteren hoor", O dank je wel. 

Mijn zomerwens. 

juni 2021

De afgelopen tijd drong televisietijd meer en meer ons leven binnen. Sociale uitjes, culturele avonden, sportactiviteiten...het was maar al te gemakkelijk te grijpen naar een gemakkelijk passief medium, televisie.

Vooral omdat het lege tijd werd en als het al iets veroorzaakte dit meestal een leeg gevoel was of frustratie en ergernis. De mooie of ontspannende of nuttige ervaringen met die kijkkast kan ik voor al die maanden op één hand tellen.

Het lijkt wel of we met ons allen plots geïnteresseerd zijn in het wel en wee van allerlei mensen die ons onbekend waren. Cultuur werd ook beperkt tot moderne muziek en sport werd haast enkel voetbal. Alsof de gemiddelde man of vrouw herleid kon worden tot diegenen die voetballen en ver weg blijven van enig boek of klassiek concert, laat staan van ballet of welke vorm van kunst dan ook. Om de Koningin Elisabethwedstrijd te volgen waren we verplicht dit te doen op de kleuterzender. Het duurde even vooraleer ik door had dat na de aap in het bed de toppianisten optraden.

Tussen blind gekocht, blind getrouwd, huis gemaakt en huis gesmaakt probeerden we ons te herinneren hoe het in het echte leven gaat, zonder sponsors en kijkers, zonder blinddoek maar geconfronteerd met de harde realiteit. Beseffend dat onze alledaagse probleempjes meestal te relativeren zijn en geen camera waardig.

Zelfs anderen zien mislukken op examenlijkende spelletjes zou ontspannend zijn. Terwijl we allemaal weten dat encyclopedische kennisvraagjes tot niets dienen. De grijze cellen werken op hun best door analyse en creatieve oplossingen te moeten zoeken, gewoon bibliotheekje spelen afhankelijk van je geheugenopslag is zo saai en tot weinig dienend. Bedroevend ook om dan te merken hoe weinig die geheugenopslag nog is bij velen. Meestal gaan de vragen dan ook over bekende popartiesten of voetballers. Hier en daar zijn er dan nog ondertitelaars (is dit het juiste woord ?) die een poging doen om ons onze taal bij te brengen en elke "verhuis" wijzigen in "verhuizing" en elke "zet u" veranderen in "gaat u zitten"...

Ook de kranten waren het noorden kwijt, daar waar we vroeger nog echte artikelen konden vinden waar de feiten en de mening van de journalist uit elkaar te halen waren, kregen we meer een blogcollectie van allerhande meningen, al dan wel of niet gefundeerd. Hoog tijd dus om terug naar de realiteit te gaan om te ervaren wat er nu eigenlijk rondom ons "is".

Ik huiver van alle accounts die ik moest aanmaken om dit of dat te bestellen of te kunnen lezen en ik hoop dat we terug gewoon kunnen betalen en winkelen, biliotheken bezoeken, boekenwinkels besnuffelen. 

Dus ja, ik ben blij met de versoepelingen van maatregelen, zodat we terug kunnen genieten van echte vibrerende levende concerterende muzikanten, levende dansers en echte kunst. We kunnen terug vrij de parken en bossen in en het mag zelfs al een museum of tentoonstelling zijn. Televisieknop uit en op stap met mensen die we echt kennen of willen kennen. Willen we iets weten kunnen we dit zelf opzoeken of onderzoeken of zelf mensen contacteren die het kunnen weten en willen delen. Terug de tuin in of het terras op of het park in nu het begint te zomeren. 

Hopelijk zullen die massa mensen die zo graag massa-evenementen ondergaan en die zo graag als sardientjes opgepropt zitten beseffen wat ze andere mensen aandoen wanneer een volgende lockdown zich aandient. Ja er zijn nog mensen die liever topmusici life horen en beleven, die cultuur en sociaal leven echt zelf beleven en die dit graag in alle rust en veiligheid doen. Mensen die echte belangstelling tonen voor hun naasten, zonder camera of microfoon. 

We moeten onze ticketjes nog online bestellen met aangepaste accounts en we zijn nog gebonden aan tijdsloten, maar er is hoop.

Morgen weer een mooie dag, geniet ervan en kijk eens naar de zonsopgang in je buurt. Laat die kijkkast je sociale leven en avondwandeling of tuinavondje niet onmogelijk maken en stel je kritisch op bij het lezen van je ochtendkrant. Ik van mijn kant zal de televisie-invloed trachten te verminderen ten gunste van een opwaardering van mijn schrijfsels en uw leesjes of ben je zelfs niet tot het einde van dit tekstje geraakt ;), en sta ik alleen aan deze kant ?

alle begrip.

Nu ...

Blijf in het nu, sta eens stil, ga in je kracht staan...je kan er niet omheen, langs alle kanten wordt het je toegefluisterd, geroepen, als een mantra, ga in je moment staan. Ongelooflijk...want wat is dat nu?

Nu is al voorbij op het moment dat je het wilt vatten, schrijf het op en het is al vervlogen, spreek het uit en het is al weg, verleden tijd.

Alles is altijd in beweging, nu bestaat niet, is een illusie. 

stilstaan kan niet. 

Wij als klein ietsepietsie mensje in heel het ons omringende universum, in de beweging van tijd en energie, kunnen alleen maar hopen onze eigen beweging, ons eigen ritme te vinden, onze "flow"...

"Follow your flow

to nourisch your own flower,

if you can,

in slow motion."

Gedaan met zoeken wat niet te vatten is. Aanvaarden dat uit niets iets komt tot niets teruggaand en we maar een speldekopje, zelfs nog niet, zijn in de dynamiek van energie en tijd in het ons omringende universum, wat zich in elke klein detail van alle dag laat zien. Relativiteit van identiteit in de wereld van energie en tijd. Dus geniet en zoek in het universum in de kleinste dingen, van de dauwdruppel in het gras in de ochtend tot de zich sluitende bloemenkelk in de avond.  Geloof je me niet ? Vat dat dat moment, laat het me zien, oeps, het is alweer weg. Jaag het niet na en beweeg je terug op je eigen levensenergie en tijd, die moet je niet zoeken, die is er altijd,...luister maar naar je adem, in en uit...

Een fijne dag, ontdek je universum in de kleinste dingen ...geniet,... en besef dat vrijheid zich niet uit in regels en afspraken maar in de manier van kijken, luisteren, ervaren, zelfs van op je stoel, vanachter het raam, in je bed,...ervaar de beweging. Wees niet bang want de beweging is nog nooit gestopt en er is nog nooit een mens van de aarde gevallen...😉

Kunst nabij

Als er één voordeel is aan deze coronaperiode, dan is het wel de ontdekking van nabijheid. Wat er allemaal mogelijk is binnen de grenzen van je huiskamer, je dorp, je stad, je provincie, je regio, je land. 

Natuurlijk is er ook het nadeel, het gemis aan nabijheid van geliefden, familie, vrienden, van knuffels en aanrakingen, vrije gezichten....

Maar de voordelen zijn een zachte zalf voor de wonden.  Zo ook de ontdekking van enkele pareltjes in de museumwereld.

We bezochten onlangs de tweede editie van Kunstuur in Mechelen. Een fantastische en zo intieme ervaring. 

In kleine groepjes ga je op vaste tijdstippen binnen van kamer tot kamer waar holografische figuren je toespreken over hun band met een welbepaald schilderij in die kamer. Schilderij per schilderij wordt in de verf (in het licht) gezet met de nodige uitleg. Wij luisteren, kijken, absorberen vanop ons draagstoeltje (daar aanwezig) en genieten.

Kamer na kamer ontdekken we pareltjes. Stukken uit privécollecties die we anders nooit te zien krijgen.

Ons kleine gezelschap (5 personen in totaal) beweegt zich van kamer tot kamer tot we uiteindelijk de kapel bereiken. Muziek en de stem van Jo De Meyer brengen ons naar een andere wereld. Na 60 minuten begeven we ons naar de uitgang, zo voldaan en in stilte al die waarnemingen mee naar huis nemend. We kochten het progammaboekje, de catalogus en genieten thuis nog na. Hier is werk van gemaakt.

Een uurtje Kunstuur werkt echt. Valerius De Saedeleer, Emile Claus, Rik Wauters, Mellery...enz. vergezellen me nu tijdens lege momenten waarin nabijheid zo gemisd wordt en nu verzacht wordt door terug te bladeren in de catalogus. Ik kijk al uit naar hun derde editie. Een aanrader dus.

Als de negatieve berichtgevingen die ons overspoelen, de zagende meute in de straten en de eenzaamheid je raakt en aan je blijft kleven, neem een uurtje Kunstuur en stop die wereld daarbuiten voor een uurtje, het zal je goed doen.

geschiedenis

Oude foto-albums doorbladerend komt het verleden in een ongenuanceerd zwart-wit me tegemoet. Zoveel verhalen achter zoveel mensen op welbepaalde momenten. Herkenning en verwondering en zoveel vragen. Vragen aan mensen die er niet meer zijn.

Zo ook mijn grootvader, een groot man, letterlijk en figuurlijk. Een foto waarop hij achteruit gezeten op een zeilboot in de lens kijkt. Deinend op een rustige zee.

Wat deed hij daar, waar dacht hij aan ?

Hij overleed veel te vroeg, ik was amper zeven. Zijn echtgenote overleed enkele jaren later en zijn zoon, mijn vader is ook overleden.

Wanneer een familie geen traditie kent van verhalen bij het haardvuur, het avondeten of gewoon voor het slapen gaan, blijven zoveel vragen onbeantwoord.

Mondjesmaat groeit de herkenning in de foto's. Her en der staan er gelukkig data en namen geschreven.

In mijn beeldreeks "familie" enkele foto's die me aanspraken, verwerkt tot olieschilderijen onder een mistige nevel, of gewoon harde confrontatie. Ze beginnen een nieuw leven te leiden, dicht bij of ver weg van de oorspronkelijke realiteit...

Allemaal zijn we zo een nietige wezentjes in dit universum op deze aarde in deze tijd, maar nu heel even zijn mijn voorvadereren, voormoederen via deze oude zwart-wit prentjes zo belangrijk en mijn universum vullend op dit moment voor mij. Herkenning en aanvaarding liggen zo dicht bij elkaar in je eigen geschiedenis.

Dus, dank je lieve familieleden van weleer om deel uit te maken van mijn geschiedenis en dank voor het model staan van weer zoveel inspiratie. De antwoorden op mijn vragen tussen de penseelstreken en verfpartikels op het doek voor altijd verborgen.

Hoe gaat het met je nieuw leven ?

Mensen vragen me vaak "hoe gaat het nu met je nieuwe leven, nu je met pensioen bent ?".

Een nieuw leven ? Nee.

Een leven hernieuwt zich niet. Een nieuw leven dient zich niet aan. Het leven is een eindig continuüm.

De gelaagdheid van het leven zelf wordt fijner, brozer, genuanceerder. Maar goed ook, anders zou het een harde knol, een steenachtig iets worden,...een harde dobber zeg maar.

Mijn leven werd gelaagder, ja, door de sociale feedback, de zelfconfrontatie, het eindigheidsbesef, de eenzaamheid bij geboorte die terugkomt bij het aanschijn van de dood.

Het leven is dus nog altijd wat het is, niet oud en niet nieuw, maar gewoon er zijn.

Dat deze fase van uitsluiting uit de arbeidsmarkt te vroeg kwam en het vooruitzicht niet echt benijdenswaardig is maakt het antwoord op de vraag al helemaal dubieus. Hadden we maar een tweede kans op een nieuw leven, een leven van gezondheid en energie. Maar dat is niet, voor niemand niet. Dus maken we er het beste van.

Ook al is elke vorm van actie een confrontatie met dat wat niet meer kan, piano zonder ritme, cello zonder melodie, tekenen zonder vastheid, wandelen zonder evenwicht, eten met haperend slikorgaan, ... is actie elke dag weer belangrijker en noodzakelijker om achteruitgang te vertragen. Bewaar je evenwicht maar wanneer je evenwichtsorganen het begeven.

Dus nee, niet echt een nieuw leven, wel een ander leven. Anders dan wat ik gewoon was, anders dan wat ik in gedachten had voor de toekomst, anders dan dat van de gemiddelde gezonde mens.

Hoe gaat het met je nieuwe leven ? Het nieuwe leven is nog niet in productie maar mijn leven werd wel veranderd. Er is geen vaccin en ook geen medicatie.

Wil je horen hoe mijn leven veranderde ? Mijn lichaam is er nog maar het beturingssysteem is stuk en er bestaan nog geen reparatietools om het te herstellen. Dus ga als je blief voorzichtig met me om, 

dank je,

❤

Verz-insels op een Virus

Toen leven nog zonder corona was:

Wanneer de dagen weer dagen

in plaats van te jagen

je tijd hebt voor je naasten

zonder je af te haasten

Dan is het zo kort dag

dat alles nog kan of mag

dan vloeit de nacht snel in schemertij

en haast de dag ons gejaagd voorbij

Tijdens corona:

Wanneer de dagen weer jagen

in plaats van alles te vertragen

tijd en ruimte  in agenda's plaatsen

voor dichte of verre naasten

dan is het zo kort, elke dag

dat alles terug kan of mag

dan krijgt de dag terug dagtij

en vloeien dag en nacht niet zomaar voorbij

Na de coronacrisis

Wanneer de dagen weer dagen

in plaats van te jagen

je tijd hebt voor je naasten

zonder je met mondmasker af te haasten

Dan is het zo kort dag

dat alles nog kan of mag

dan vloeit de nacht snel in schemertij

en haast de dag ons nog altijd gejaagd voorbij

december 2020 Boekentijd

Alsof een onzichtbare vermanende hand me wil duidelijk maken dat het weer tijd is om gas terug te nemen, brak ik enkele weken geleden een rib bij een val en heb ik nu een verrekte spier in mijn rug. Plots sta je dan stil, letterlijk en figuurlijk. De wereld rondom je draait op zijn zelfde ritme door maar zelf sta je daar, stil en bij de heropstart van dit logge lijf, gaat alles in een slow motion gepaard met een pijnlijke grimas.

Terug van op een afstand de wereld aanschouwen, terwijl het zo kriebelt om deel te nemen.

Zelfs in tijden van virusangsten zijn er de zonsopgangen en zonsondergangen, de wandelingen, het schilderen, het bewegen binnenin de herontdekte besloten muren van ons huis.

Het ritme van de kippen en de ganzen, de hond en de kat volgend. ZIj overwinteren ook door de tijd trager door te komen, zich zelf tegoed te doen aan vette maaltijden om aan te dikken en te leven van namiddagdutje naar namiddagdutje. Alleen de tuinvogels blijven snel klapwiekerend de voederstokken aanvallen op een ritme en met een energie een wintertijd onwaardig.

Mijn agendapuntjes en to do lijstjes blijven gevuld, ze zullen mee 2021 ingaan, ondertussen zoek ik een boek, kruip ermee in een hoek, verdrink erin en laat de tijd aan me voorbijgaan, tot binnen een honderdtal pagina's...

Boek

ik zoek

naar je, in je

lees ik

weg van hier

uit mijn hoek,

neem me mee

weg van hier

boek van me

ik zoek

boek

December 2020 Waar zijn die oudjes ... ?

De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik meer en meer terugdenk aan mijn grootouders en ouders.

Bij mijn ouders  heb ik zoveel vragen en ik zoek antwoorden in bij mijn grootouders die in mijn herinneringen voortleven.

Zij beheersten nog de kunst om te ouderen, doorgegeven op hun beurt door hun grootouders en ouders.

De intrede van anti-rimpelcremes en kleurspoelingen, onzichtbare incontinentieslips en wie weet wat nog allemaal, hebben de overdracht van generatie op generatie verbroken. Onze generatie loopt verloren.

Gezellige oude dames lijken hun plaats te hebben ingenomen in sprookjes of zijn in de kansarrmoede verdwenen. 

Laatst zat ik bij de open haard ( deze dagen ook al niet meer politiek correct) te haken, uit nostalgie naar mijn kindertijd. Toen was handwerk heel gewoon, niet iets raars of iets hip, maar een alledaagse bezigheid.  Nu kreeg ik een meewarige blik van "oei, wat ben je nu aan het doen, voel je je wel goed ?". Ook uren nadenken over één of ander wereldprobleem of gewoon samen zitten leuteren en afgeven op de maatschappij, vanachter een dampenden kop koffie met grote speculoos...Zonder te vervallen in de gewoontes van Tatie (oude humoristische franse fim over chagrijnige oude tante).

Zou de oude dag niet iets moeten zijn om naar toe te leven (letterlijk en figuurlijk) of naar uit te kijken ? Nu wordt het als het ware verstopt en voel je je terug behandeld als een kleuter eens ze je leeftijd horen. Dan wordt het plots mevrouwtje of mijnheertje...weten zij veel hoeveel meer levenservaring ik al achter mijn valse kiezen heb...in plaats van zo naar beneden te kijken zou op gelijke hoogte en af en toe naar boven op kijken op zijn plaats zijn.

Dus waar zijn die ouderen die nog kunnen ouderen en mij kunnen voordoen hoe gewoon ( en daarom niet per sé gezapig of waardig ) ouderen ook weer ging ?

👵PS rimpels, grijze dotjes, neusbrilletjes en wandelstokken toegestaan...zolang de gezellige wijze troostende en hoopgevende glimlach maar van de partij is.

COACHING FOR JUSTICE BURGER-ZIN BURGER-ZIJN

Na een rijk gevulde loopbaan en een goed doorleefd leven, word ik nog dagelijks geconfronteerd met mensen die verloren lopen in onze samenleving, die zich vastrijden in een verbitterde kijk na de zoveelste niet ingevulde verwachting.

Los van hun vooropleiding, hun kennis, hun plaats en ervaring in de samenleving hebben ze allemaal een zelfde nood. Het hoe en waarom begrijpen en zo een beter inzicht verkrijgen in de werking van die samenleving. Vaak gaat het om een eenvoudig inzicht in samenlevingssystemen, in overheidsstructuren,… een reflectie naar zich zelf en de verhouding tot de ander en het andere. Daar situeer ik mijn dienstverlening als mediator, bemiddelaar en coach.

Mensen op weg helpen in het doolhof van administratie en justitie. Hierna volgt een inleidend overzicht van mijn visie en missie en doelstelling. MENSEN van niets tot iets tot niets In den beginne was ….het woord. Zo begint menige ontstaansgeschiedenis en ja taal is zo belangrijk wanneer het gaat om mensen, mensen begrijpen en begeleiden, menswording… Zonder te vervallen in filosofische uiteenzettingen over de taalnoodzakelijkheid tot het vormen van ideeën, begrippen, categorieën….vatten van de wereld rondom ons, denk ik dat voorafgaand aan enige taal, er een mens is.

Uit het niets, de kosmos, zijn een aarde met levende organismen ontstaan. Het niets is voor ons niet te vatten,…Legendes, mythes, religies….ze proberen de mens te ondersteunen in zijn/haar zoektocht naar de bron, het begin van ons bestaan tot het einde en uitdoven van ons leven. Uit het niets waaruit iets ontstond dat weer in het niets uitdooft. Het iets is ons bekend, het leven ‘an sich’. Daarbinnen verloopt onze zoektocht naar antwoorden, naar invulling van ons leven. Voor ieder van ons is die zoektocht anders en verloopt zij op een ander ritme met een verschillende intensiteit, een verschillende inkleuring. We weten alleen dat “ik ben” en “ik er ooit niet was en ooit niet meer zal zijn”. Tussen het “niets” en het “niets” is er echter “iets”. Dat iets waarin ik ben is mijn leven.

We hebben allemaal ons eigen individueel leven maar zijn niet alleen. We leven en overleven en hebben het geluk ook samen te leven.. I3 Een verduidelijkend schema: LEVEN ik behoeften op “ik” gericht Mijn voeding, mijn ruimte, mijn geluk, mijn….zonder besef van de wereld noch van de andere. Een krijsende baby maalt enkel om zijn pap en niet om het eten van de anderen noch de zorg dat er nog voeding zal zijn later… OVERLEVEN ik - het behoeften op ik en de Umwelt Mijn voeding met respect voor de wereld die nog verder in mijn voeding moet voorzien… Een kind kan leren dat de groenten niet vanzelf groeien en bloeien…en gezonde voeding noodzakelijk is….en de wereld dus niet enkel een gebruiksobject is maar ook zorg nodig heeft. SAMENLEVEN ik – het -wij behoeften op individuele en sociale groei en behoud gericht Onze voeding met respect voor de wereld die in voeding voorziet en respect voor de anderen die ook voeding nodig hebben.

Een volwassen mens zou moeten weten dat de wereld niet enkel tot gebruik leidt maar ook zorg behoeft en dat dit niet alleen kan maar je daar elkaar voor nodig hebt en je elkaar dus ook verzorgt daartoe.

MENSEN leven overleven samenleven Vanaf het moment dat mensen samen zijn, is er interactie.

Verbaal of nonverbaal…er is communicatie.

Er is geen “niet communicatie”, je kan niet ‘niet communiceren’.

In de uitwisseling van gegevens tussen mensen, wat communicatie in se betekent, zijn er zoveel verschillende processen, mogelijkheden, uitdrukkingsvormen,….dat dit op zich een heel complex gegeven is, waarbij heel wat problemen kunnen opduiken. Ieder mens vertrekt vanuit zijn eigen wereld, zijn eigen waarnemingen, zijn eigen be-leving. Niet ieder mens is in staat om te begrijpen dat zijn eigen be-leving anders is dan deze van een ander mens.

Levens en hun beleving zijn individueel en uniek. Zoals een indiaans spreekwoord terecht stelt dat je nooit in iemand anders schoenen kan lopen. Het overleven (wet van de jungle) tot een samenleven maken, vergt een proces van vallen en opstaan. Het is een leerproces. Het wordt in eerste instantie aangevat op het moment van de verwekking en loopt tot het uitblazen van de laatste adem. Dit samen-leven in een samenleving die we zelf persoonlijk niet tot stand brachten is moeilijk.

Net zo min we zelf gekozen hebben geboren te worden uit die of die ouder, hebben we de samenleving gekozen waarin we terecht zijn gekomen.

Het overvalt, het overkomt ons.

Als mens heb je dan twee mogelijkheden:

1. Ik ben overtuigd dat ik aan die samenleving niets kan veranderen, dus moet ik het leren aanvaarden.

2. Ik ben overtuigd dat ik aan die samenleving iets kan veranderen, dus onderneem ik actie.

Veel mensen stellen dat ze niets kunnen veranderen maar tegelijkertijd geven ze af op die samenleving en stellen ze zich verbitterd op. Dit is geen aanvaarding.

Aanvaarden is met onvoorwaardelijk zelfrespect en respect de dingen laten zijn wat ze zijn.

Om als individuen te kunnen “over”-leven is “samen”- leven noodzakelijk.

Om niet in de “wet van de sterkste” of in een “oog om oog tand om tand” jungle terecht te komen is er een oernorm, een basisnorm die terug te vinden is in al die mythes, legenden en religies…. “onvoorwaardelijk zelfrespect en respect” Samenleven wordt dan pas echt samen-leven. Een burgerschap in die zin is echter niet aangeboren maar wordt aangeleerd. In plaats van dit met vallen en opstaan te doen om dan aan het einde van je leven pas tot bewust samenleving te komen, is een vroeg leerproces een meerwaarde zowel voor je leven als individu als voor de samenleving.

Burgerschap is geen verplicht vak op school en niet alle ouders nemen dit op in hun opvoeding.

Gelukkig kan iedereen op elk ogenblik in zijn leven de nodige handvaten krijgen tot inzichten in dit burgerschap, in dit samen-leven om zo het stadium van enkel overleven te overstijgen.

MENSEN coachen tot samen-leven

Doel - Doelthema: Als coach begeleid ik mensen tot bewust samen-leven, tot actief burgerschap om zo een meerwaarde toe te voegen in hun eigen leven en in de samenleving. Mensen die niet langer enkel onvervulde verwachtingen ervaren, voelen zich stabieler en beter in hun vel en stralen dit ook uit naar hun omgeving. Het brengt rust. Een coach kan daar waar gevraagd een toegevoegde waarde zijn, een ondersteuning, een wegwijzer.

Doelgroep: Eenieder, welke leeftijd, beroepscategorie ook, komt gedurende zijn of haar levensloop in contact met samenlevingssystemen, samenlevingsvormen en instellingen waar de weg niet altijd duidelijk is. Mensen die meer inzicht wensen in het hoe en waarom wij samen leven, waarom er regeltjes zijn en waarom we die zouden moeten naleven en wat we kunnen doe als we dat niet willen….de vragen zijn uiteenlopend maar komen steeds terug op inzicht in de “oernorm” in plaats van verdwaald te geraken in het bos van wetten en decreten. Om die “oernorm” te begrijpen en te leven met een goed welzijnsgevoel kan begeleiding als coaching mensen op weg helpen zodat zij minder verbitterd en gefrustreerd de samenleving ondergaan maar zij constructief kunnen participeren in een actief burgerschap.

Methode : In se vloeit de coaching-techniek voort uit de “Socratische” methode: door vraagstelling verder ontwikkeling…

prijs:

- Lezing : • Scholen: 1 lesuur aan 150,00 EUR (beamer te voorzien door school) • Verenigingen, groepen: 2 uur aan 250,00 EUR (beamer te voorzien door vereniging)

- Coaching: Bij een goede coaching tot burgerzin is een eerste en tweede gesprek, telkens van 50 minuten voldoende om de client voldoende op weg te helpen. In de prijs zijn ook overzichts- en steunkaartjes begrepen. Opvolging kan altijd verzorgd worden aan individuele nazorgsessies.

                                     a)In het kader van een gerechtelijke procedure: luisteren observeren coachen spiegelen I7 Een eerste, tweede en derde gesprek telkens 50,00 euro (150 minuten en bundel kaartjes). Er wordt bij aanvang 100,00 euro betaald. De laatste 50  ,00 euro wordt tijdens de derde sessie betaald. Navolggesprekken: 40, 00 euro (40 minuten) Special: in het kader van jongeren coachen (vb jeugdre  chtbank): zij betalen hun leeftijd in euro per sessie.

                                      b) Particulier, buiten procedure: 80,- eur voor een sessie van 60 minuten -

- product: In een eerste gesprek wordt geluisterd naar de vraag van de client, alsook naar de contextuele probleemstelling. Een eerste kennismaking met burgerschap en de betekenis wordt meegegeven alsook een eerste schema van de probleemstelling en de verdere werking en mogelijk te begane paden. (gezamenlijk intakeformulier, uitleg kaartje en schrift en gevoelenslijst). In een tweede gesprek wordt het eerste gesprek even besproken: zijn er vragen, wat vond je ervan, hoe voel je je er nu bij. Vervolgens wordt aan de hand van een visueel schema de problematiek uitgetekend en de mogelijk te nemen keuzes duidelijk gemaakt. Het schriftje wordt besproken. In een derde gesprek worden de twee vorige gesprekken besproken en worden de kaartjes en overzichten meegegeven. Er wordt een praktijktoetsing gedaan en besproken. De client wordt op weg geholpen aan de hand van schema’s, structuren, info-brochures en adressen. De coaching richt zich zowel tot jongeren (vanaf 10 jaar) als tot ouderen (onbeperkt). De coaching kan individueel, maximum met twee (begeleider) gevolgd worden.

- plaats De coaching-praktijk bevindt zich aan de rand van de stad. Een buslijn op 200 meter, een treinstation op 1 km. De autosnelwegafrit E19 op 2,5 km. Er is een oprit met parkeermogelijkheid voorzien. I8 Coaching vindt plaats in een afzonderlijke kantoorruimte in het groen. Coachees kruisen elkaar niet dankzij gespreide afspraken. Het leven zoals het zich aan mij aanbood heeft me veel ervaring en kansen geboden. Hieruit zijn inzichten en reflecties uit ontstaan waarmee ik graag als dienstverlening anderen op weg help. Niet als therapeut, noch als één of andere – oog of -iater, maar eerder als een luisterend oor en een wegwijzer. Tijdens mijn loopbaan ondervond ik dat de meeste mensen handelen vanuit een onwetendheid of een frustratie. Daar ligt een taak voor mij om de onwetendheid om te buigen tot een weten en de frustratie te laten ontwikkelen tot een bewust ervaren en verantwoordelijkheid nemen. Mensen helpen om met een andere kijk naar de dingen te kijken en te laten ervaren dat hierdoor de dingen zich anders aandienen.. “Follow your flow to become your inner flower”

BIBLIOGRAFIE Het zou te ver leiden om alle boeken te vermelden die ik gelezen heb in het kader van mijn studies (master rechtswetenschap, master rechtstheorie en rechtsfilosifie, master internationaal en europees recht), mijn publicaties (belang van het kind, I9 bilocatie,…) en mijn professionele loopbaan .

Hier volgen die boeken die ik nog eens te rade nam bij het volgen van de cursus coach.

DE BOECK N., Sterk ! Borgerhoff & Lambrechts, 196 p.

DE SWAAN A., De mensenmaatschappij. Uitgeverij Bert Bakker 2000, 163 p.

GREENE R., De achttien wetten van de menselijke natuur. Meulenhof, 2020, 623 p.

LEU L., Werkboek Geweldloze Communicatie. Leminiscaat BV, 2019, 192 p.

McINTOSH D. en HOROWITZ J., Stress, de psychologie van het omgaan met druk. Psychologie Karakter, 2018, 207 p.

MERTENS J., Van zaadcel tot liefde. Academia Press, 2006, 260 p.

MILLER A., In den beginne was er opvoeding. (en Levenspaden). Unieboek Van Houten BV,2002, 476 MILLER J.G., Waarom gaat het nooit zoals ik het wil. A.W. Bruna Uitgevers Amsterdam, 2020, 158 p.

PLUIMS H. en SUTHERLAND C., Je denkt te weten wie je bent, ML Media, 2015, 131 p.

ROSENBERG M.N., Geweldloze communicatie. Leminiscaat BV, 2020, 224 p.

SAVATER F. De waarde van opvoeden. Filosofie van onderwijs en ouderschap., Utrecht, Bijleveld, 2001.

SCHOTSMANS P., Waarden in deze tijd ? DNB Uitgeverij Pelckmans, 1986, 163 p.

VAN DER HART O., NIJENHUIS E. en STEELE K., Het belaagde zelf. Boom, 2006, 535 p.

WILBER, K., Integrale Visie: op het elven, God, het universum en alles. Uitgeverij Ankh-Hermes bv Deventer, 2008, 232 p.

December 2020....bijna

Nog voor het 1 december is duwt de lockdown ons deze wintermaand in. Half november amper voorbij en de kerstboom staat al in al zijn glorie, lichtjes incluis, de verlichte pompoenen aan de voordeur en we vliegen de Sint voorbij, recht de Kerstman tegemoet om nu al nieuwjaarsrecepties in onze agenda te pinnen, want ja misschien....

Kan de race even stoppen en kunnen we even nog genieten van de herfst, de novemberdagen en bijhorende melancolie ? 

Nee de Sint is niet voorbij en Kerst slaan we niet over...het zal gewoon anders zijn. Meer nog, het zal intiemer zijn. Ja, want elk gesprek met een levende persoon, elke ontmoeting wordt zoveel meer waard, zoveel intenser. Een telefoongesprek is terug een welkom geschenk op een donkere avond, brief schrijven en ontvangen betekent plots een mindfull moment en we hebben nog nooit zoveel kunnen mediteren, wandelen en gezond eten...ja, nadat alles, dan pas zijn we klaar voor het jaareinde, voor december.

Een opkomende zon op een novemberochtend.

 "...Il fait novembre en mon âme

– Feuilles couleur de ma douleur,

comme il en tombe!..."

Uit Emile Verhaeren.

Ergens tussen november en december 2020...

De zon schijnt, een frisse neus en de fiets op...met daarna een warme kop koffie of chocomelk. Muziekje op de achtergrond nu de stilte me terug op ritme bracht.

Ik moet vandaag denken aan al die chronisch zieken, er zijn er zoveel en zovelen zijn alleen met hun pijn, hun verdriet, hun niet verstaan worden, het niet begrijpen en het stilaan verwijderd geraken van de rondtollende wereld daarbuiten.

We spreken allemaal zo gemakkelijk in algemene termen terwijl achter elke patiënt een mens schuil gaat en we beter zouden vertrekken van de mens.

Ze zijn jong, oud, dik, dun, sympathiek, antipathiek, sociaal, a-sociaal...ze zijn mens en hebben een ziekte maar zijn niet de ziekte.

De ziekte brengt alleen maar beperkingen met zich mee en een heleboel administratieve rompslomp...op een moment dat niemand daar nood aan heeft. Europees, federaal, regionaal en gemeentelijk ... allemaal hanteren ze verschillende criteria, begrippen, waardeschalen...en niemand die eraan denkt om dit misschien te uniformiseren, een ombudsman/vrouw of een administratieve coach te voorzien. Zoveel mensen lopen rechten en voordelen mis door onwetendheid of onkunde om juist op dat ogenblik de nodige stappen te zetten.

Gisterenavond zei iemand tijdens een talkshow dat in deze tijden nog meer dan anders een goed familielid, een goede vriendin zoveel belangrijkers is dan therapeuten, -logen en -iaters...Net nu komen onderliggende gebroken en geschonden familie en vriendenrelaties aan de oppervlakte, het gemis is des te groter wanneer niemand het even overneemt of even gewoon iets doet en niet alleen vraagt hoe het gaat als het al gevraagd wordt.

Je kan een bloemetje laten afgeven, een kaartje zenden, een pot soep aan de deur afzetten, een brief schrijven, een telefoontje plegen, een door jou gelezen boek met persoonlijke boodschap bezorgen, boodschappen doen, ... alles behalve een berichtje om te "liken", een sms je met foto's .

Dus jij dit leest, doe vandaag eens iets voor een ander, begin bij jezelf en doe het vanuit en voor je zelf. Kijk nu naar buiten, zoek een boom en zie en voel:

De gekleurde bladeren

zingen hun lied

boven in de boom

op het ritme van de wind

niemand die het hoort

niemand die het ziet

alleen diep in mij 

het kind

❤

November 2020

Corona, terroristische aanslagen, presidentsverkiezingen à l' amerique...genoeg redenen om je even te hiberneren (deze uitdrukking leen ik van een buurvrouw die jaarlijks een winterse hibernatie inlast)  in je eigen "kot".

Tijdens de cursus coaching werd het gebruik van "affirmaties" toegelicht.

Het kan nuttig en efficient zijn om je hersenen op die manier proberen te sturen of voor de gek te houden. Het is echter  enkel aanvaardbaar mits deze affirmaties gebeuren met onvoorwaardelijk zelfrespect en respect. En is dit nu niet net wat ik zo mis tijdens de huidige verkiezingsslag in de USA.

Dat een president nog tijdens de verkiezingen al begint rond te bazuinen dat hij gewonnen heeft, nog los van de manier waarop hij dit doet, is een louter gebruik van een affirmatie in zijne hoofde. Maar wanneer hij dit doet zonder het nodige zelfrespect en respect naar de anderen toe, wordt de hele affirmatie inhoudsloos en doelloos, tenzij de aanhoorders dit aanvaarden en meegaan in een collectieve wishfull thinking. 

Gaan we dit dan allemaal zomaar doen ? Ik kan dit niet geloven.

Ik moet dit ook niet geloven want de president schuift het af op het rechtssysteem dat zal oordelen. Rechtssysteem waar hij de rechters van benoemde,...

Ondertussen proberen terroristen ons te overtuigen van hun grote gelijk dat enkel zij het uitverkoren volk zijn van een superwezen, een God en dat deze toelaat alle andersdenkenden om te brengen. Kan als affirmatie in hunne hoofde ook tellen. Er is echter geen enkel zelfrespect of respect terug te vinden in hun handelen.  

Wat is het spijtig dat Ghandi er niet meer is, hij zou een brief kunnen schrijven om presidenten en terroristen vriendelijk en via geweldloze communicatie duidelijk te maken dat ze geen meerwaarde brengen in deze wereld...

Proberend met het nodige zelfrespect en respect probeer ik mijn mening hier te uiten, hopend dat het sommigen tot nadenken strekt, sommigen waarvan misschien één iemand op een idee komt om conflictverlagende oplossingen aan te bieden...

Spijtig genoeg staat Covid-19 niet open voor communicatie, met of zonder geweld...

2020 Oktober

🎨Het project galerij is nu afgesloten, de boekhouding klopt, de overige schilderijen zijn netjes opgeborgen thuis en de gekochte schilderijen zijn geleverd. Nieuwe inspiratie en nieuwe technieken zijn al volop in ontwikkeling en worden al terug op papier, canvas, hout en glas in mijn atelier geboren.

📖 Een ander project op mijn “ever to do” lijstje is het schrijven van een boek. Hoofdstuk na hoofdstuk komt het boek tot stand. Er wordt veel geschrapt, herschreven, weggegomd…echt stapje voor stapje groeit het. Net zoals bij het schilderen de schilderijen ontstaan en groeien en mij meenemen, vloeien de letters en woorden, zinnen en hoofdstukken uit mijn pen of uit tikkende vingers en nemen ze me mee op hun weg. Het verhaal leidt haar eigen bestaan en ik word gewoon meegenomen in de flow.

🍀Ook hier is het een tijdsopslorpende bezigheid maar het voelt zo energetisch, het voelt zo goed, het voelt ik. Los van de kwaliteit, de meerwaarde van het resultaat. Het gaat niet meer om het beeld, het woord maar om de beleving van het creëren. Ik voel nergens anders zo mezelf aan als in dit creatieproces en voel me nu creator, eerder dan schilder, schrijver, musicus, jurist, echtgenote, moeder, zus, dochter,….en bovenal het voelt goed en veilig.

Het schrijven, het tekenen…het is zo een luxe om dit te kunnen doen. Terwijl het eigenlijk de voeding van mijn ontwikkeling is en dus in die zin levensnoodzakelijk.

Dankzij het ziek worden zijn en blijven, kan ik eindelijk tijd besteden aan dat waar ik me goed bij voel, mezelf ben. Hoe ziek is dat ?

🌼Zowel in beeld als in woord ontwar ik mijn levenslijn, mijn levensmotto en ontdek ik zo mijn kwaliteiten, mijn beperkingen, uitdagingen en allergieën (cf. kernkwadrant). Ik volg de flow die van mezelf een betere zelf maakt: “Follow your flow to become your inner flower.”. Stilstaan en kijken, kijken naar mezelf, de anderen en de omgeving. Kijken op zoveel mogelijk verschillende manieren.

Telkens ik op een andere manier de dingen en personen rond mij bekijk, veranderen die dingen en personen. I

Ik besef dat er geen absolute waarheid, geen absoluut groot gelijk als gemene deler bestaat. Alleen mijn waarheid en mijn groot gelijk… die dus in heel dit universum, in heel deze wereld en dit leven zo goed als niets betekenen. .. en plots wordt het leven een pak rustiger, een pak minder stressvol. Om mijn bloem te laten bloeien is licht en water nodig, maar om echt mooi te laten bloeien is er mest nodig. De “shit” van het leven. En als mijn bloem dan eindelijk bloeit zal ze dit ook uitstralen naar de omgeving en zullen mijn waarheid en gelijk feedback krijgen en ontwikkelen tot een meer gedragen waarheid en gelijk.

Die shit uitstorten op de anderen is dus niet zinvol, die shit zelf verwerken wel. Een ander heeft andere mest nodig om zelf te kunnen ontluiken tot een bloem.

En dan zijn we terug bij die oernorm, die basisregel…goede zelfzorg en zorg voor de anderen, zonder voorwaarden: onvoorwaardelijk zelfrespect en respect.

🦠In Corona-tijden wordt dit elke dag duidelijker. Ik zorg goed voor mezelf door mezelf aan te sterken, geen risico’s te nemen. Zorgen dat mijn geest en lijf klaar staan om wat dan ook aan te kunnen. Goede zelfzorg: vermijden dat virus Covid-19 mij gebruikt als nieuwe thuis en transport. Daarnaast de zorg om de andere: vermijden dat ik virusjes overdraag naar anderen. Of dit nu met of zonder mondkapje, sociale afstand,…etc is of niet, is aan de samenleving om te beslissen. Als we allemaal ons eigen niet bestaande groot gelijk en eigen waarheid willen doordrukken, kan dit virus rustig zijn gangen gaan om ons uit te schakelen. Er is immers geen gelijk of waarheid, er is alleen overleven…alleen als we ons eigen gelijk en eigen waarheid opzij zetten en samen afspraken naleven, kunnen we dit met zoveel mogelijk overleven. Ook al zijn er misschien andere manieren om dit virus het hoofd te bieden (al dan wel of geen mondkapjes, al dan wel of geen sociale contacten en sociale afstand, al dan wel of geen handgel, …), enkel die maatregelen die door ieder van ons nageleefd worden, zullen effect hebben. Ik kijk dan ook met verbazing naar al de reacties op straat, in sociale media, kranten,…van zoveel “ikjes” die allemaal hun eigen groot gelijk en hun eigen grote waarheid verkondigen. Onderhoudend en interessant maar zo tijd en energie-rovend. Diegenen die nu hun gelijk en waarheid willen doorduwen, zullen eerst hun weg moeten vinden naar de groep die nu beslissingen neemt, de groep die voor onze samenleving info verzamelt, debatten voert, nadenkt en beslist. Daar kunnen ze dan dat grote eigen gelijk, die grote eigen waarheid toetsen aan de anderen. Zolang we niet die maatschappelijke functie bekleden en de maatregelen mijn eigen handelen tot onvoorwaardelijk zelfrespect en respect niet in de weg staan, is het onze eigen verantwoordelijkheid om bij te dragen tot de maatschappelijke flow. Dus zet dat mondmasker op, gebruik handgel en beperk je contacten de volgende periode die er nu aankomt. Deze regels staan mijn onvoorwaardelijk zelfrespect en respect niet in de weg.

Geven om je zelf en geven om elkaar komt nu immers tot haar essentie.

Communicatie, geweldloze communicatie en conflictverlagend samen leven is terug de hoofdzaak en kan niet meer ergens achteraan op een to do lijstje voorkomen. Het leven vertraagt en woorden en klanken die van de ene naar de ander gaan worden zeldzamer en krijgen terug hun volle betekenis.

Zorg goed voor jezelf en de ander…

YoNa  

SEPTEMBER 2020

Eindelijk was het zover. Mijn verkennende zoektocht van de afgelopen jaren in beeld verwerkt zou de wereld ingaan. Een eerste kleine tentoonstelling...stond op mijn "bucketlist".

Dankzij de bezoekers is het zo een fijne ervaring geworden van bevestiging en feedback, inspiratie tot verder gaan. Dank aan eenieder die dit mee vorm gaf. Ondertussen ben ik ingeschreven in de Koninkijke Academie Schone Kunsten Antwerpen dko voor schilderkunst en geniet ik van professionele docenten die me wekelijks zoveel bijbrengen. Het is de omgekeerde wereld, ...eerst expo en dan les volgen...maar het was de ervaring meer dan waard.

Dankzij corona kon ik geen vernissage organiseren maar daardoor verliep alles veel rustigers en verliep het bezoek een pak gespreider. Soms kan een ongemak tot iets gemakkelijk leiden dus.

Het was boeiend om te zien hoe kijkers en bezoekers reageerden op mijn creaties. Uiteenlopende reacties van "oh die en die kleuren" tot  "ik val meer op die verbeelding"....Daar waar de ene genoot van het symbolisme hunkerde de andere naar een fotografisch realisme; Conclusie: de kunstenaar doet zijn ding en laat zich niet leiden door de kunstliefhebber. Dit zou immers een zelfverloochening tot gevolg hebben. 

Voor mij is het een vorm van zelfrespect, zelfbehoud, zelfontwikkeling om bij mezelf te zoeken wat ik wil, hoe ik het voel en doe en veruiterlijk. Openstaand voor verbetering maar binnen de grenzen van mijn eigen zijn. De wetenschap dat ik er nog helemaal niet ben en er nog zoveel mogelijk is, is uitdagend, inspirerend en geeft een enorme energetische boost. Die kon ik best wel gebruiken nadat vorige week duidelijk werd dat mijn linkerhand nog verder dienst weigert op de piano. Na de dwarsfluit en de cello wordt nu dus ook mijn geliefde Blüthner bedreigd...ik blijf spelen maar niet langer voor of met publiek. De tentoonstelling kwam dan ook op het juiste moment om dit afscheid te counteren en me weer in balans te houden.

Zodadelijk na een ontbijtje terug richting Antwerpen om te genieten van mijn laatste galerijdagen. 

De verkoop van een werk is zo ingrijpend, Ik ben zo blij dat ik van alles een foto maakte en dit in boekjes verzamelde. Het zien vertrekken van een verkocht werk doet telkens raar. Ook een leerproces ? Loslaten...gaat gemakkelijker als ik een goed gevoel heb bij de verbinding kunstwerk en kunstliefhebber.

Gelukkig ben ik nog niet in het "Cardillac"-stadium beland. Die juwelier kon geen afscheid nemen van zijn kunstwerken, en roofde ze daarom elke keer terug van de kopers. (opera naar E. Th. Hofmann door Hindemith met als titel Cardillac). Wees gerust, tot hier toe heb ik bij elke koper een super gevel waarvoor dank ;). 

Benieuwd welke ervaringen er vandaag weer zullen aandienen. Tot straks of tot morgen in Antwerpen?

Juli 2020 H-Oor-Delen

Hoe langer we in "ons kot" zitten en blijven, hoe langer maatregelen ons van elkaar verwijderen, hoe kritischer en veroordelender we lijken te worden. Eigenaardig. Door de maatregelen hebben we immers minder contacten, minder echte ervaringen en toch menen we beter of meer te kunnen oordelen over die ander en het andere. Van een ivoren toren gesproken....

Zouden we elkaar dan nodig hebben, of nood hebben aan wisselende omgevingen, om meer mens te worden ? Een kluizenaarsbestaan is dus geen garantie op vermenselijking...

Oordelen is een raar woord. Als kind zag ik visueel al oren die gedeeld werden. Nu verbind ik het met naar elkaar luisteren alvorens een mening te vormen over de ander, het andere en mezelf. 

Het is zo gemakkelijk om snel een mening te vormen, de meesten hebben eerst een mening klaar alvorens naar de andere te luiseren, alvorens naar het ander echt te kijken. Ook naar jezelf luisteren en kijken alvorens te denken een goed zelfbeeld te hebben.

De andere en het ander leerden me om niet zo snel te zijn in mijn denken en om goed te observeren, te kijken te luisteren te bevragen....uit het hokjesdenken te stappen alvorens tot een mening te komen. Nochtans zijn die hokjes ook wel nodig om tot denken te komen, om tot een nog efficiente communicatie te komen. Categoieën die algemeen aanvaard zijn....een tafel is een meubel....maar niet elke tafel heeft vier poten en is stevig....

Een oefening om zelf aan de slag te gaan en je zelf te bevragen in hoeverre je aan het vooroordelen bent zonder eerst te oor-delen.

Een oefening die leidt tot begrip dat anderen andere keuzes maken in omstandigheden die voor ons misschien zo vanzelfsprekend zouden zijn. 

YoNa

JUNI 2020

Het is waar…

in de grond wroeten grondt je weer en brengt je weer dichter bij jezelf.

Je vertraagt naar het ritme van de aarde en komt bijna tot stilstand.

Het afgelopen jaar heb ik daar gelukkig tijd voor gehad. Het was terug een zoeken naar mezelf. Tussen de courgetten, de ganzen en de kippen….meer was er niet nodig.

In het hectische van het leven verliezen we onze eigen “flow”, ons eigen “zijn” en worden we snel opgeslorpt door omgevingsfactoren, omgevingssleur.

Opgelegde structuren worden snel evidenties van ons zijn, terwijl ze meestal ver verwijderd zijn van wat we zelf voelen, denken, willen doen. Je eigen ritme, klank en zijn zoeken en vinden…los van de verwachtingen die omgevingen aan je voorspiegelen en die je bewust of onbewust overneemt. We ondervinden het allemaal, als we goed kijken en voelen. Je eigen levensverwachtingen vinden.

Terug naar het “ik” , “ikken”…

Eigenaardig genoeg hebben we de ander, de omgeving ook nodig om tot onze eigen kern te komen. Een gelaagdheid ontdek je pas laag na laag na het ontvangen van reacties en geven van reacties van en op de anderen, het andere, de omgeving. Zoniet blijven we zweven in het niets en kunnen we niet aarden tot een stabiel gegrond ikje… Wroetend in de grond, ganzenhok kuisend, kippeneieren rapend en onkruid wiedend kom ik mezelf tegen, reflecterend op wat is geweest, is en kan zijn, in een omgeving, een wereld rondom …

Ik-ken

Ik ken mezelve niet

Ontmoet haar in m’n zielelied

Omhels haar met een warme groet

Ontvang een warme hartegloed

Ik ken mezelve nog niet

Voel veel en intens diep verdriet

Achter de zilte tranen binnen in

Ontluiken zoete kussen als een nieuw begin

Ik ontdek mezelve hier en nu

Ergens tussen mezelf, jij, jou, hij, zij, en u

Spiegelt mijn ziel terug naar mijn zelve ik

Ik kan nu “ikken” want ik ken

Wie ik ben

Ik

YoNa

Een micro-universum vol verrassingen….

Na jaren van intellectueel (althans dat hoop ik toch) werk en bureaustoelactiviteit, nu een ommezwaai naar een voltijds dagelijks leven van meer actie dan de afgelopen 30 jaar “bureaustoelen”.

Mijn ervaring in huis en tuin was zo beperkt dat het wel enige tijd duurde vooraleer ik min of meer op kruissnelheid de dagen doorkroop:

- Bloembollen zoeken het licht: Bij het plotse thuisblijven in dat veel te grote huis met veel te grote tuin, waar man en kind alleen tijdens de avonden en vrije tijd verbleven, liep ik verloren. Iedereen raadde me aan om de tuin in te gaan en het gevecht met de aarde aan te vatten. Het zal je deugd doen zo in de aarde te wroeten en naderhand alles te zien groeien en bloeien. Dus, ik naar de bloemenafdeling van het tuincentrum. Ik gaf me over aan wel 100 bloembollen. Thuis gekomen begon ik als een razende met een klein schopje putjes in de grond te maken om die 100 bollen, bol voor bol, in te laten glijden, te overdekken met wat aarde en bloemenmest …Ik voelde mijn knieën niet meer….nee ik voelde ze net wel, pijn in spieren of bindweefsel op plaatsen waarmee ik al jaren geen binding meer had. Naderhand zwierig met de gieter alles besproeid en voldaan dagen achterover in de zetel want ik kon letterlijk niets meer uitbrengen. Twee seizoenen later zag ik mijn overbuurman in zijn voortuin fier naar zijn bloemenpracht kijken. Mijn blik op mijn tuin werd niet echt beantwoord door een kleurenpalet, alleen maar takken en groen, struik en bomengroen, grasgroen…maar geen bloem te bespeuren. Zelfs geen aankomend sprietje van een bloem. Voorzichtig vroeg ik de overbuurman om raad. Hij zou eens komen kijken. “Waar juist heb je die bollen in de grond gestoken ?”….ik wees hem de lange rij aan en de knieën kwamen weer in mijn herinnering naar boven… Hij nam een klein schopje en begon de aarde om te woelen om vervolgens verbaasd een bol uit de grond te halen en deze mij voor te houden. “Wat heb jij nu gedaan ?”. Ik had blijkbaar al die bollen met hun worteltje naar boven gericht geplant, ze vonden dus logischerwijs hun weg naar het licht niet…Ze zaten maar te wroeten in die aarde zonder uitweg…Overbuurman heeft geschaterd om mijn stadse ondermaatse kennis van planten. Ondertussen zijn er toch al wat bloemen in de tuin, geplant met hun worteltje naar beneden zodat hun stengel de weg naar het licht kan vinden.

- Ganzenpas: Zo kocht ik ook twee gansjes aan. Ik dacht dat twee volwassen ganzen zouden geleverd worden….groot was mijn verbazing toen ik weken later twee kuikens mocht afhalen. Donzige gele ganzenkuikens…ik voelde me zo schuldig. Dezelfde avond sliepen ze op mijn schoot in mijn armen in, in mijn zetel in de leefruimte. Terecht merkten mijn medebewoners op dat dit niet kon blijven duren. Een ouden hondenbench werd van onder het stof gehaald, in mijn atelier geplaatst en van stro en strooisel voorzien. Na een week konden ze in de bench in de atelier slapen. Vol verwondering zagen we hoe snel die kuikens groeiden. We zagen ze bijna letterlijk groeien…de bench ontgroeiend. Week na week werd hen iets bijgeleerd. Week drie sliepen ze buiten in hun bench, week vier spetterden ze in een kinderbadje en nu week vijf zien ze eruit als echte ganzen, met een eigen ren, een eigen kot en een eigen bad…de vijver negerend lopen ook zij nu los in de tuin, de hele dag gras etend. Wat ze me niet hadden verteld is dat een gans zo snel ze gras eet, ook ze snel ze zich van haar ontlasting ontlast, altijd en overal…het is een rondlopende schijtmachine….niet te doen…al goed dat de tuin groot genoeg is, maar op blote voeten door het gras gebeurt nu wel iets voorzichtiger. Manlief loopt af en toe armwiekend voor de arme beestjes, die hem dan volgen, vleugelklapperend….zonder echter van de grond te komen, leren mensen gewoon worden, leren in een kot buiten te slapen, leren drijven op het water….het is ons allemaal gelukt…maar leren vliegen zal een ander paar mouwen, of vleugels zijn. Alhoewel ik stiekem hoop dat ze op de grond zullen blijven…Ik zie me al paniekerig rondrijden in het dorp, roepend op “Kwik” en “Kwek”…ze verklaren me dan helemaal voor gek….

Kruiden, Onkruiden, groeten, kip en gans, hond en kat…ik weet nu waarom ik er ’s ochtends uit moet. De vrienden hadden gelijk, die grond, die tuin, die beestjes…ze doen me goed, ze geven me de frustratie, ergernis, de hoop en uitkijken naar en voldoening die zo nodig is in een leven.

Zorgen voor aarde ene fauna, flora, terwijl je tegelijkertijd zo eigenlijk zorg draagt voor je innerlijke universum. Rust en relativering zijn nooit zo aanwezig geweest als nu “in onzen hof….”. De tuin laat zich immers niet temmen, net zo min als mijn beestjes…al denk ik graag het tegenovergestelde.

Waarom niet meer terra, fauna en flora toelaten in de verzorgingstehuizen, ziekenhuizen, jeugdinstellingen, internaten…overal waar mensen nood hebben aan contact met hun innerlijke en externe universum…. Laat de lente, de zomer nog maar duren…

Dag Nieuwe dag,

Lucht, licht leven

Lopen liggen lezen,

Dag Oude dag

Tot morgen

Yona

Mei 2019

Ieder van ons doorloopt zijn leven zoals het zich aandient. De één al wat soepeler dan de andere. In oktober 2017 kreeg ik te horen dat de laatste tien jaar  mijn wandeling met horten en stoten en pijjnlijk verliep door een degeneratieve aandoening. Niets aan te doen. Het zou er niet beter op worden. Voor mijn naaste omgeving een enorme klap, voor mij brak eerst een ontkenningsfase aan.

Een jaar later kon ik niet meer dagdagelijks functioneren zoals ik dat als overactieveling gewoon was. Dagdagelijkse dingen werden dagdagelijkse hindernissen. Energie werd soms plots tot nul herleid en zintuigen of ledematen weigerden op onverwachte momenten dienst. Mijn gezinsleven en professioneel leven kon niet langer verder gaan zoals het ging. In september 2018 brak mijn weerstand en moest ik noodgedwongen een einde maken aan mijn professioneel leven, hetgeen ik altijd met hart en ziel gedaan heb. Op 1 mei 2019 werd ik noodgedwongen op pensioen gesteld wegens zware aandoening.

Er volgde maanden van rouw. Ik vond mijn weg niet meer en mijn omgeving vond mij niet meer.

Mei 2020

Het leven heeft ondertussen een hele ander beeld gekregen. Ik ontdekte een leven voorbij de stilte, voorbij de pijn. Het universum opende zich in microdeeltjes van het zijn. 

Het kan mooi zijn en wonderbaarlijk, niet langer alleen maar vechten tegen, maar nu leven met...het kan dus.

Ik ben niet langer alleeen maar "mevrouw X" maar nu ben ik ook "patiënt met ziekte X". Het is er immers op elk moment altijd en gaat nooit meer weg. Het is dan ook maar best dit te aanvaarden. Minder verwarrend voor mijn omgeving ook. Alleen mag ik niet vergeten dat ik daarnaast ook "ik" blijf, echtgenote van, dochter van, moeder van, zus van, nicht van, vriendin van, ex-collega van ....Ik ben dus niet beperkter maar meer geworden, ... ?

Wat mensen nu in coronatijden als positieve rust ervaren, ervaar ik al een jaar zonder corona maar met mijn beperking. De coronarust was welgekomen want minder contacten is ook minder positieve en negatieve stress, dus minder pijn. Straks gaan de meesten onder jullie, waaronder ook mijn huisgenoten aan het werk, maar ik en zovele andere chronische zieken blijven in hun bubbel zitten. Het wordt dan alleen moeilijker om op te boksen tegen die voor ons te sneldraaiende wereld om ons heen.

Jouw tijd is mijn tijd niet, snel traag,....seconden, jaren, je voelt, je hoort, rept en ziet eeen ander ritme, in dezelfde jaren.

Mijn tijd is jouw tijd niet.Ontmoet me, hou me vast, geen kat die mijn tijd ziet, die het verschil tast.

Onze tijd is anders, onbepaald, seconden en dagen, al verjaard. Hou me vast als je me voorbij raast, sta even stil, ik ben nog niet ver-be-jaard.

Ontmoet me even, heel even, in jouw tijd, mijn tijd,....nu.

 YoNa

Opmerkingen

10.12.2021 15:22

zinvol filosoferend en handelend, met jezelf en het leven in het reine komend, en met anderen en passant. Het ga je goed , Yona!!

15.06.2020 18:29

08.06.2020 18:43