YoNa                  een creatief zinnezijn

Ik-ken is niet zo gemakkelijk. Ik werd nog opgevoed met de levenshouding doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt. Later werd dat onder invloed van vrienden en avonden gebrabbel-knabben-bubbel “leven en laten leven”… Nu wordt alles wat genuanceerder en voel ik vaak aan dat wat ik als gedrag ervaar, vaak bepaald wordt door wat ik verwacht van mezelf, de andere en de omgeving.

Mijn “flow” wordt maar al te vaak bepaald door wat anderen verwachten. Boeiender is om te gaan kijken wat ik eigenlijk zelf verwacht van mezelf

… Follow your own flow and become your flower…

wordt dan geen luchtig zinnetje maar een levenshouding met werk…

Voor mezelf verwacht ik een groei, een ontwikkeling naar een meer en meer open geest, los van het voorbestemde hokjesdenken, los van de geïnstitutioneerde systemen, voor zover dit al mogelijk is.

Het denken zelf gebeurt immers via taal, taal en begrippen die met de paplepel werden verorberd en tot de mijne gemaakt, maar komende van anderen. Met een open blik naar mezelf en de wereld kijken, is ongekend boeiend. Je ontdekt telkens nieuwe dingen. Het vraagt niet veel energie, noch tijd en al helemaal geen geld. Zittend of staand of liggend, met je ogen en oren open of gesloten…je kiest het allemaal zelf.

Een oefening in flow-zoeken: Corona. Hoe kijk ik naar corona-tijd ?

- Deze week werd ik me bewust dat wanneer ik uit huis vertrek, er altijd een handgelflacon en een mondmasker mee moet. De handtassenfabrikanten mogen nog een extra-zakje voorzien in de toekomst. Bij het voorzichtig terug winkelen in de nabije buurt hielden we ons strikt aan de regels, wetende dat een mondmasker en afstand houden vooral bedoeld is om de anderen te beschermen tegen mijn virusverspreiding vanuit mijn mond. Zo afstandelijk en kil maar het moet nu éénmaal uit veiligheid, levensnoodzakelijk. Ik verwachtte dezelfde houding van de anderen en werd al kregelig wanneer iemand met zijn winkelkar te nauw voorbijstak of een kind onbedaarlijk begon te niezen. Wanneer in de dierentuin een gezin zonder gene geen mondmasker opzette bij het betreden van de apenkooi en vervolgens luid begon te praten en te hoesten en met de handen ook nog eens het raam van de dierenkooi betastten, moest ik me inhouden om mijn opborrelend ongenoegen niet te laten blijken. Groot was mijn verbazing toen ik gisterenavond Antwerpen bezocht. Op weg naar onze afspraak en vervolgens ook wanneer we naderhand terug naar huis gingen, zaten terrasjes vol met mensen, dicht bij elkaar, luid brallend en brullend, ongegeneerd…tegen mijn, of al mijn (misschien ook alle ?) verwachtingen in. Dit had een invloed op mijn gevoel en gedrag. Ik voelde me eerst verward, vervolgens ontstemd. Nu een voelen, een gevoel is in se niets fout, ook niets goed…het is gewoon wat het is, “een voelen”. Wat ik met dat gevoel doe, hoe ik dat omzet in gedrag, …dat is iets anders. Ik zette me aan een tafeltje op een terras waar enkel nog één ander koppel zat. Onze social distancing was verzekerd. Maar deed ik dit nog om de anderen te beschermen ? Nee, ik deed dit, eerlijk gezegd, om mezelf te beschermen. Uit respect voor mezelf. Zelfbehoud. Leven en laten leven ? Misschien toch iets verder, want in se deden de anderen dat ook, zittend in hun groepjes, virussen incluis, brallend en brullend in hun eigen wereldje waarin ook hun vrienden zaten. Ze leefden en lieten mij en mijn partner met rust. Alleen, hielden ze geen rekening met diegenen die niet tot hun vriendenkringetje behoorden en vormden ze een gezondheidsrisico voor al die anderen, maar ook voor zich zelf en de anderen. Het is dus niet zomaar leven en doen wat je wilt. Het is ook nog iets meer. Met oog voor jezelf en voor de anderen leven en laten leven. Voor mij vertaalt dat in “met respect” voor je zelf en de anderen. Dus met dit respect voor mezelf zaten we aan een apart tafeltje ver van de anderen, uit zelfbehoud. Vervolgens bleven we daar zitten zonder vochtdeeltjes te laten vliegen naar iedereen en alleman uit de buurt uit respect voor de anderen. Stel dat we hadden gezegd, ja die anderen doen maar op, dus wij ook. Dan hadden we ons respect voor ons zelf en voor de ander laten afhangen van het gedrag van anderen, anderen die we zelfs niet kenden. Absurd. Er is dus geen voorwaarde aan mijn eigen leefhouding, mijn eigen gedrag… De voorwaarde ligt bij mezelf, onvoorwaardelijk zelfrespect met respect voor de anderen. Het voelde voor mezelf wel goed. Hoe een ander zich daarbij voelt, weet ik niet en kan ik ook niet weten, tenzij die ander dat met me deelt. Natuurlijk gingen al die terrasgangers dat niet even met me delen, het zou onleefbaar worden en ik heb daar ook niet onmiddellijk behoefte aan. (Een scene voor “wat als”…). Het werd een gezellige avond, nog eens met ons tweetjes en we voelden ons goed, ook al hadden we al die bedenkingen bij die anderen, we genoten ook van de gezelligheid en de aanwezigheid van andere mensen, ook al was het op een paar meter afstand en hielden zij zich niet aan de veiligheidsvoorschriften. We hadden ons ook kunnen ergeren omdat zanglessen niet kunnen doorgaan door strenge voorschriften (plexiglas, 12 meter afstand,…), concerten niet kunnen doorgaan, zelfhulpgroepen en patiënten-samenkomsten niet mogen, samen feesten (geboorte, huwelijk,…) en rouwen niet kan….terwijl hier iedereen afstand en veiligheid aan zijn laars lapt. Maar we toonden respect voor de keuze van de anderen en behielden ons zelfrespect en dit onvoorwaardelijk…althans dat denken we nu. Hoe zelfvoldaan kan een mens op vrijdagavond niet zijn 😉. Ons bloemetje (flow-flower) bloeide open.

- Met de patiëntenvereniging zouden we graag terug bij elkaar komen. We hebben elkaar drie maanden niet meer gezien terwijl de maandelijkse activiteiten net steun en energie geven om de chronische degeneratieve ziekte draaglijk te maken voor ons zelf en voor de andere. Ook kine, sauna-behandeling, sportactiviteiten konden niet, terwijl die zo noodzakelijk zijn om de achteruitgang te vertragen en om de alledaagse pijnen aan te kunnen. Dus werd een activiteit georganiseerd, met social distancing, buiten en voorzien van handgels en mondmaskers...maar we kregen geen toelating. Onmiddelijk borrelde de reactie op van "ja maar, mensen mogen wel samenkomen met 100 en wij met 20 niet...in de stad zitten zoveel jongeren ongeoorloofd samen te drinken, dicht bij elkaar en wij mogen dit niet....". Natuurlijk redeneren we hier vanuit ons eigen gevoel, onze verlangens en verwachtingen. Het feit dat de overheid in fasen werkt verklaart dat er verschillen zijn en keuzes dienden gemaakt te worden. Dit neemt niet weg dat we ons voelen tekort gedaan. Dat voelen is een gevoel dat er mag zijn. Gevoelens zijn wat ze zijn, ze zijn niet goed ze zijn niet fout. Wat we ermee doen is een ander ding. Gaan we onze frustratie uiten op de anderen ? Nee. We zoeken een oplossing om elkaar te zien wat dat was en is wat we uiteindelijk wilden. Alleen is de zoektocht moeilijk. We probeerden "zoom", "praatbox"...maar een deel van onze leden zullen dit niet kunnen (geen hardware). Onze zoektocht gaat verder...met onvoorwaardelijk zelfrespect en respect.

Indien we onze frustraties zouden rondspreiden, zou dit niet echt bijdragen tot een oplossing, noch tot een beter leven voor ons of voor de anderen. Wat we doen met onze gevoelens is dus van belang. Hoe we dat doen ook.

Glimlach naar het leven,

gaat het niet,

wacht dan even,

en vergeet niet een ander wil ook maar goed leven

YoNa

Opmerkingen

Weer met genoegen gelezen en teruggedacht aan onze gesprekken over jouw professionele omgaan met jongeren. Leerzame herinneringen!! Bedankt, yona